Nieuws

‘De melodieën van Peter en de wolf zijn zo goed geschreven dat ze je meteen bijblijven. De muziek is zo karakteristiek dat je de eend, de vogel en de kat meteen voor je ziet. Ik had geen prentenboek bij mijn langspeelplaat. Dat is ook niet echt nodig volgens mij. Zonder boek, kan je zelf beelden verzinnen.’

‘In Peter en de wolf speel ik het vogeltje. Ik vind het muziekstuk een echte Prokofjev. Ik ben een Prokofjev fan! Samen met de Vier Jaargetijden en renaissance muziek hoort Peter en de wolf bij mijn aller vroegste kinderherinneringen. Bij Peter en de wolf hoorde een boek met mooie tekeningen. Op de eerste pagina’s stonden alle karakters met hun instrumenten. Het vogeltje was toen al een beetje mijn held.’\r\n‘Het mooie van Peter en de wolf is, dat je er niet per se iets van hoeft te leren. Het verhaal is gemakkelijk te begrijpen en niet moralistisch. Het gaat over moed, angst en gevaar. In combinatie met de illustraties en een goede verteller is het een fantastisch avontuur dat kinderen van zelf aan het denken zet.’

‘Ik vind het heel speciaal dat Peter en de wolf verhalend is. Het stuk is niet abstract. Ik merk dat het ook mijn eigen kinderen aanspreekt. Wij hebben de versie met Paul de Leeuw als verteller. Als hij “Kijk uit!” roept, dan schrikken ze elke keer weer. De jongste twee zijn drie en vier jaar. Zij vinden het ook best nog wel eng. Het lijkt me echt geweldig als mijn kinderen in het klaslokaal Peter en de wolf op het digibord gepresenteerd krijgen.’
‘De uitvoering Peter en de wolf blijft leuk, vooral vanwege die reacties van de kinderen! Als ik het stuk speel, word ik een beetje een wolf. Drie hoorns spelen de wolf. Dat geluid gromt meteen een beetje. Prokofjev had wat mij betreft ook drie trombones kunnen gebruiken. Dan was de wolf nog enger.’
Bekijk de video

‘Ik speel opa in Peter en de wolf. Het stuk is grappig, want het is in een toonsoort geschreven die voor de fagot een beetje weerbarstig is. Dat heeft Prokofjev volgens mij bewust gedaan. Als je het stuk een halve toon hoger speelt, dan zou opa heel parmantig klinken. In Peter en de wolf speelt de fagot echt een opa en geen vrolijke oom.’\r\n‘Peter en de wolf geeft veel kinderen richting bij het kiezen van een instrument. Ook over honderd jaar zal dit stuk het meest gespeelde stuk zijn voor kinderen op basisscholen. Peter en de wolf zal altijd belangrijk zijn. Voor de aanwas van nieuwe fagottisten is Peter en de wolf ook belangrijk, want de fagot is een beetje onbekend’

‘Ik weet zeker dat ik Peter en de wolf als kind voor het eerst heb gehoord in Moskou. Mijn ouders namen mij vaak mee naar concerten. Ik hoorde Peter en de wolf dus voor het eerst als live concert! Ik moet een jaar of zes, zeven zijn geweest.’\r\n‘Het was een feest om dit fantastische stuk te horen. Prokofjev is de perfecte gids in de wereld van de klassieke muziek. Hij verzon ook grapjes, zoals de eend, die zich nog laat horen vanuit de buik van de wolf als hij al is opgegeten. Ik kan me herinneren dat ik veel moest lachen toen ik het stuk als kind hoorde.\r\nIk vind het fantastisch om de eend in Peter en de wolf te spelen – vooral in de versie die wij in Zuid-Afrika hebben gespeeld. De reacties van de kinderen, die het muziekstuk waarschijnlijk voor het eerst hoorden, was onbeschrijfelijk. Gelukkig ken ik het stuk goed uit mijn hoofd, zodat ik gedurende de uitvoering bijna de hele tijd naar de reacties van het jonge publiek kon kijken.’

‘Peter en de wolf is denk ik het belangrijkste muzikale verhaaltje dat ik ken. Die eerste ervaring met het stuk zal ik nooit vergeten. Op dit moment doceer ik de technische kanten ervan aan conservatoriumstudenten. Iedereen kent het verhaal. Het is leuk en zorgeloos om te spelen én dus geweldig leuk om te doen.’ ‘In Peter en de wolf speel ik de grote trom, de kleine trom en een beetje castagnetten. Ik maak het geknal van de geweren van de jagers. Prokofjev heeft de personages aan bepaalde instrumenten verbonden. Dat is heel leuk, want daardoor kan ik me, net of ik een acteur ben, ook echt een jager voelen.’